Książki piszę tak by można je było czytać w kolejności dowolnej – to nie powoduje utraty przyjemności i nie istnieje „kolejność nieprawidłowa”.

Ale…
Istnieje porządek rzeczy i czasu, wyprawy następowały po sobie, czegoś się nauczyłem, czegoś wcześniej nie wiedziałem, a pisząc następną książkę już wiem. Są też pewne postaci, zjawiska i rekwizyty, które pojawiają się w moim życiu po kilka razy. Istnieje więc taka kolejność czytania, która powoduje, że uważny Czytelnik „ma z tego więcej”.

Ponadto…
Od pierwszej wyprawy stosuję pewną osobistą sztuczkę, która bardzo ułatwia życie odkrywcy – kolejną wyprawę rozpoczynam w miejscu, gdzie zakończyłem przednią. Wracam w to samo miejsce i z niego wyruszam dalej. Czemu tak? Gdy biały eksplorator pojawia się gdzieś w miejscu odległym i egzotycznym po raz pierwszy, jego wizyta jest jak lądowanie UFO. Trochę niepokoi, bardzo zaciekawia. A gdy UFO przylatuje w to samo miejsce ponownie, jest to wydarzenie jeszcze bardziej doniosłe od tamtego pierwszego lądowania. Bo normalne UFO nigdy tego nie robi – przylatuje raz, pokręci się po okolicy, a potem już nigdy nie wraca, nie za naszego życia. Ja wracam. Tubylcy szaleją z zachwycenia, nie mogą wyjść z podziwu i nagle traktują mnie Obcego, jak starego Znajomego. To bardzo zmienia porządek rzeczy. Znajomego wpuszczą do domu, który był wcześniej zamknięty, Znajomego zabiorą dalej, głębiej…
I jeszcze…

Państwo często mi piszą, że książka za krótka, że chcieliby tam wrócić, dowiedzieć się co było potem, czy było coś jeszcze. Wróciłem i było. Najczęściej. Prawie zawsze.

“Rio Anaconda” zaczyna się w miejscu, gdzie skończyła się wyprawa opisana w “Orinoko”.
Dlatego proponuję Państwu coś takiego:
Kto kupi luksusowe wydanie “Orinoko” dostaje “Rio” w prezencie. To moje dwie najgrubsze książki – dwa kilo czytania.