Po występie w Galway poszliśmy do pubu. Sobota, muzyka na żywo. Dwa irlandzkie chłopaki grały głównie country. Pani Halina pobrała od nich wizytówki z zamiarem zaproszenia ich na jubileuszowy piknik do Wisły w przyszłym roku. Siedzieliśmy prawie do drugiej w nocy. Z lewej miałem nastolatków, z prawej 70-latków. Wszyscy tańczyli, śpiewali… Gdybym mieszkał w Galway, to bym przychodził do tego pubu pisać książki i pisałbym takie, jak Jonathan Swift.
Po występach w Belfaście i Cork mam zamiar spróbować. Aż mnie rwie – zabrać komputer do pubu i pisać na bieżąco, w tym stanie w jakim jestem po występach w Irlandii (euforyczny) i w tej atmosferze jaka tam jest w pubach (euforyczna). Piwa nie lubię, ale lubię ten ogólny stan WIELKIEJ RADOŚCI, która się udziela. Udziela mi się, gdy widzę ze sceny, jak Państwo rechocą do posikania włącznie; gdy widzę w pubie, jak się ludzie cieszą w prosty szczery sposób.
W tym dniu w Galway były trzy duże imprezy: mecz rugby (wszystkie hotele pełne), występ WC (pełna sala) oraz ta impreza w pubie. Wspomniane trzy imprezy oczyściły miasto z ludzi – na ulicach NIKOGO.
Organizator mojego występu słyszał ostrzeżenia: Pakujesz się w kłopoty. W Galway mało kto przyjdzie na polskiego artystę. Weź lepiej małą salę na 100 miejsc, a nie ten wielki teatr. Umoczysz!
Pani Lidia nie umoczyła. Polska Emigracja też umie się bawić. Irlandczyk, który obsługiwał moje mikrofony i oświetlenie miał szczękę przy podłodze przez całe dwie godziny. A po występie pytał, czy mógłbym to samo wykonać po angielsku, bo wprawdzie polskiego nie zna, ale też bawił się świetnie – jedynie domyślając się o czym opowiadam.
– Skoro już same miny i gesty oraz niezrozumiałe dźwięki były śmieszne, to jakby pan to wszytko powtórzył po angielsku, to ja sprzedam tę salę Irlandczykom.
baj
