Elegia dla bidoków

Elegia dla bidoków

SŁOWO OD WC:

   Ta książka przypomina mi swoim stylem „Boso przez świat” oraz moją książkę „Wyspa na prerii”. Jest to opowieść dokumentalna, gdyż opowiada o losach konkretnej rodziny; niektóre z tych osób nadal żyją, jedna z nich została wiceprezydentem USA. Czyli dokument, podobnie jak moje „Boso”. ALE jest to jednocześnie opowieść przygodowa. Często rozśmiesza tak, że czytając, śmiałem się w głos, innym razem wzrusza do łez –wtedy ocierałem twarz lub musiałem rozmasować gęsią skórkę.
   Napisana bardzo dobrym językiem, czyta się szybko jak dobre książki sensacyjne. Została też bardzo, bardzo dobrze przetłumaczona – z zachowaniem miejscowej gwary z Kentucky i różnych wyrażeń slangowych przerobionych na wyrażenia slangowe z języka polskiego.
   Niektóre sceny będą dla Państwa „nie do uwierzenia, niemożliwe, że tak było”. Ja to słyszę często, gdy Państwo reagują na moje książki. No bo czy to możliwe, by normalna, niepatologiczna żona z Kentucky wnerwiła się na normalnego męża, który normalnie popija, jak wielu, by wnerwiła się na niego do tego stopnia, by rzucić mu w twarz wazonem z kwiatami? Mogła go zabić? Pewnie tak. Wyszedł z tego z krwawiącym czołem. Innym razem zagroziła, że jak znowu wróci do domu podpity, to go zabije. Takie rzeczy się mówi, ale się ich nie wykonuje. No ale u mnie na płaskiej prerii jest „słowo się rzekło” i w górach Kentucky też jest „słowo się rzekło”. Dlatego mąż zwalił się podpity na kanapę, żona poszła do garażu po kanister, polała go benzyną i… skoro słowo się rzekło, to go podpaliła. Został ugaszony przez dzieci. I ostatecznie odstawił flaszkę bez żadnych terapii. Po prostu pewnego dnia odstawił.
   Takie historie z okresu swojego dzieciństwa opisał w tej książce obecny wiceprezydent USA.

Aha, proszę sobie darować czytanie opisów na tylnej okładce oraz tych, które wydawca publikuje w sieci. Tam się wypowiadają różne Osoby znane i mądre, które też tę książkę chwalą, mówią, że to „lektura obowiązkowa dla…” Sztampowe zachęty.

Te opisy z tylnej okładki to może i obiektywnie prawda, ale liczy się to, co ja Państwu opowiedziałem powyżej. Wziąłem tę książkę do mojego sklepu nie dlatego, że autorem jest zastępca Trumpa, lecz dlatego, że jest doskonała, przygodowa, zabawna, napisana językiem, który jest mi bliski. Ta książka opowiada historie nieraz trudne, czasem tragiczne, ale jest POZYTYWNA i podnosi na duchu.

Będę ją sprzedawał do pary z moją „Wyspą na prerii”. Ja opisałem życie codzienne kowbojów i rancherów z południa, czyli buroków (rednecks). J.D. Vance opisał życie robociarzy z Kentucky i Ohio, czyli bidoków (hillbillies).

Miliony sprzedanych egzemplarzy

Historia Vance’ów zaczyna się w pełnych nadziei latach powojennych. Dziadkom autora, bidokom z Kentucky, udało się awansować do klasy średniej, a ukoronowaniem sukcesu stał się J.D., który jako pierwszy zdobył dyplom wyższej uczelni. Czy zdołał uciec od spuścizny przemocy, alkoholizmu i traum tak typowych dla rejonu, z którego się wywodzi?

Szczera i bezpretensjonalna opowieść Vance’a o dorastaniu w Pasie Rdzy, to również niezwykle aktualna analiza kultury pogrążonej w kryzysie – kultury białych Amerykanów z klasy robotniczej. O zmierzchu tej grupy społecznej, od czterdziestu lat ulegającej powolnej degradacji, powiedziano już niejedno. Nigdy dotąd jednak nie opisano jej z takim żarem, a zwłaszcza – od środka.

Kiedy Elegia dla bidoków ukazała się w 2016 roku, pokazała Amerykanom z dużych miast, jak mało wiedzą o swoich rodakach. Uznano ją za najważniejszą książkę wyjaśniającą przyczyny wyborczego triumfu Donalda Trumpa, a autor stał się mocnym głosem w dyskusji o rozwarstwieniu społecznym. Dziś J.D. Vance jest wiceprezydentem w administracji Trumpa. Jego wspomnienia zaś dają unikalną możliwość zrozumienia poglądów i ewolucji człowieka mającego realny wpływ na politykę wewnętrzną i zagraniczną Stanów Zjednoczonych.

Podziwiam odwagę J.D. Vance’a.

Bill Gates

Lektura obowiązkowa dla tych, którzy chcą zrozumieć dzisiejszą Amerykę i przyjrzeć się wyborcom Donalda Trumpa, obywatelom urodzonym „po złej stronie torów”: białym, biednym, bez wykształcenia i perspektyw. Takiego obrazu nie pokaże żadna literatura reportażowa ani podróżnicza.

Bohdan Szklarski, politolog, amerykanista

Żadna inna książka nie opisuje celniej naszej rzeczywistości.

„The New York Times”

Socjologowie od dawna starają się dotrzeć do sedna problemów białej amerykańskiej klasy robotniczej. Bezrobocie, rozwody, uzależnienia. Tymczasem J.D. Vance doświadczył ich na własnej skórze i opisał w taki sposób, byśmy wszyscy zrozumieli, jak trudno wyrwać się z zaklętego kręgu biedy.

„The Washington Post”