Dostałem na święta zdjęcie Pelplina robione we Wigilię. I zawiadomienie, że śniegu nie ma, za to metka cały czas dostępna u Gzeli. To dobrze, bo po tym jak Pan Gzella sprzedał swoją rodzinną firmę w ręce Sokołowa, obawiamy się wszyscy, że korporacja stopniowo zrezygnuje z produkowania kociewskich wędlin i zacznie pakować we flak to samo, co pakują wszędzie indziej.

Kiedyś we Warszawie, gdy poprosiłem o metkę, to mi babeczka odpowiedziała, że to jest sklep mięsny, a nie odzieżówka, więc żadnych metek nie ma – same etykiety. A był to sklep specjalistyczny “Wędliny regionalne z całej Polski”. Ha, ha, hrrr… było na przykład salami i peperoni, i proszczuto, ale metki nie. I o białym salcesonie nie słyszała, ani o czerwonym, a na Kociewiu salcesony mamy w trzech kolorach.
Gdy ją złośliwie zapytałem o serdelki, pokazała mi parówki. Wtedy stwierdziłem (w duchu), że głupia jest i powinna sprzedawać skarpety w odzieżowym. Na głos zadałem pytanie ostatnie – czy może w takim razie ma leberkę. Wtedy zrobiła minę taką, jaką ma Szwagierka na mój widok, a reszta świata na widok psiej kupy przyklejonej do buta.
– Proszę Pani – mówię – leberka to nie jest choroba, ani wyzwisko, lecz wędlina regionalna znana na Kociewiu oraz, jak sądzę, w Poznaniu.
Na to z zaplecza wyszedł kierownik.
– Pan chciał metkę?
– Tak.
– Nie ma i nie będzie.
– No trudno, szkoda.
– Panie Wojtku, była. Kiedyś zamawiałem, ale nikt tu tego nie kupował. Niesmaczne.
– A. Ale salami Pan ma.
– Mam, bo salami kupują. Mam przeróżne. Jest białostockie, jest śląskie…
– A węgierskie?
– Prowadzę wędliny regionalne z całej Polski, więc węgierskiego salami nie mam.
– A kiełbasę polską Pan ma?
– Wszystkie są polskie.
– Ha, ha,  hrr… To… ja poproszę kawałek krakowskiej.