Powalający. Ludzie bawili się świetnie i ja podobnie. Dla mnie wielka przyjemność. I duże wydarzenie kulturalne dla Polaków w Irlandii.
Uważam, że na kolejny występ należy nam się porządny teatr w Dublinie, a nie sala w dobrym, ale jednak tylko hotelu. Czy Polacy muszą się błąkać po hotelach? Amerykańscy komicy dają tu występy w najlepszych salach. I nie są w niczym lepsi, ani nawet inni od nas. No dobra, może więcej świntuszą i sporo przeklinają (nie wszyscy!), podczas gdy moje występy są “bezpieczne” – można zabrać babcię, dziecko, zakonnicę, bo ze sceny nie pana żadna niestosowność. Jest za to kupa śmiechu przez dwie godziny.
Kto wczoraj był, niech opisze.
Ja tam uważam, że zupełnie spokojnie mamy prawo uważać siebie za równych światowej czołówce w branży stand-up. Anglojęzyczni komicy notorycznie wyśmiewają wszystko co święte i nieświęte, bo na tym polega ta gra. Śmieją się z Publiczności, z każdej przywary, każdej cechy, z siebie i innych. Czarni nabijają się z białych, biali z czarnych i tak dalej. Wszystko wolno pod warunkiem, że jest śmiesznie, a szpile są celne.
Czemu więc show po angielsku ma prawo być w teatrze, a po polsku musi być w sali konferencyjnej na 450 osób? Gorsi już byliśmy, teraz chcemy być równi.
***
I powiem Państwu jeszcze coś technicznego: robić stand-up po angielsku jest łatwiej, bo język angielski jest szybszy, bardziej zwarty i wydajny, a w polskim są dłuższe słowa i trudniejsze konstrukcje gramatyczne. Więc już na starcie mam pod górkę, a mimo to… potrafimy najlepszych Amerykanów zaorać. Żaden amerykański komik, nie gra równolegle PIĘCIU różniących się od siebie spektakli, każdy na dwie godziny.
Teraz jadę do Galway i tam mamy teatr.
