Moja Afryka

Kinga Choszcz Moja Afryka

Kinga Choszcz za swoją pięcioletnią podróż autostopem dookoła świata otrzymała w roku 2004 “Kolosa” – najbardziej prestiżową nagrodę podróżniczą w Polsc08e. W tamtej podróży musiała pominąć Afrykę i od dnia powrotu myślała nad realizacją tego planu. Druga i niestety już ostatnia książka Kingi Choszcz Moja Afryka powstała na podstawie jej relacji z samotnej podróży do Afryki.

W czasie tej podróży autorka zmarła na malarię. Na nasze szczęście jej bardzo obszerny internetowy pamiętnik, który powstawał na bieżąco w czasie podróży zawiera opisy niemal wszystkich odwiedzonych miejsc oraz napotkanych ludzi a także przebogatą dokumentację fotograficzną – Kinga już dawno udowodniła, że jest niezaprzeczalnym talentem w fotografii podróżniczej. Tekst zebrany przez matkę Kingi oraz nieznacznie przeredagowany przez Wojciecha Cejrowskiego jest bardzo interesujący głównie poprzez unikalne widzenie świata przez Kingę, którym zaskoczyła wszystkich w pierwszej swej książce Prowadził nas los. Kinga & Chopin 
Te dwie książki to niezapomniana lektura dla wszystkich ciekawych świata Czytelników!!!

Kinga Choszcz (1973-2006)

– znana również jako Kinga Freespirit. Jej ulubionym sposobem podróżowania był autostop. W roku 1998 wyruszyła wraz z Radosławem Siudą (pseudonim “Chopin”) w trwającą piąć lat podróż autostopem dookoła świata. Oboje otrzymali za nią wyróżnienie w konkursie “Podróżnik roku 2001”, a w roku 2004 prestiżową nagrodę Kolosa w kategorii “Podróże”. Swoją wyprawę opisali w książce Prowadził nas los. Kinga & Chopin, która została wydana po polsku i po angielsku. W październiku 2005 roku Kinga wyruszyła w samotną podróż do Afryki. Ostatnim epizodem tej podróży było wykupienie z niewolniczej pracy w barze jedenastoletniej dziewczynki, odwiezienie jej do rodzinnej wioski i wysłanie do szkoły. Wkrótce potem Kinga zachorowała na malarię mózgową. Zmarła w Ghanie w czerwcu 2006 roku.

Fragment książki Moja Afryka:

***

Rano wypijam miseczkę “bui”– gęstej masy z prosa kupionej od kobiety przy drodze i ruszam w stronę Dori. Niedaleko za wioską zabiera mnie zaprzężony w osiołka wóz. Jedziemy powoli spory kawałek, po czym schodzę, aby zrobić miejsce dla dwóch dziewczyn niosących ciężkie pakunki na głowach. Ja wędruję dla przyjemności – one muszą dotrzeć do swojej wioski. Kiedy zmęczona upałem siadam na plecaku przy drodze, pozdrawiają mnie mijający mnie ludzie, w tym mężczyzna prowadzący… wielbłąda. A raczej dwa piękne białe wielbłądy – dużego i małego. Mężczyzna zatrzymuje się widząc, że zainteresowałam się jego zwierzętami. Nie mówi wiele po francusku, ale rozumiem, że nie są na sprzedaż.
A tu jest kraina pojawiających się nie wiadomo skąd i podążających nie wiadomo dokąd samotnych jeźdźców na białych wielbłądach, jeźdźców w zwojach turbanów, długich szatach i z mieczami. Coś, co w Maroku było niemożliwe, tutaj jest codziennością. Znowu mój umysł zaprzątnięty jest białym wielbłądem…
Wielbłądzie myśli przerywa nadjeżdżająca ciężarówka. Tak więc w końcu trzeciego dnia od wyjazdu z Ouagadougou docieram do miasteczka Dori, skąd prowadzi droga na wschód do nigeryjskiej granicy, oraz piaszczysta dróżka na północ, do miasteczka Gorom-Gorom. Dzięki moim dredom wszędzie znajdują mnie od razu miejscowi rastamani. A tutaj każdy, z kim się zaprzyjaźnisz (a zaprzyjaźniony jesteś mniej więcej po dwóch zdaniach), gotowy jest pomóc ci we wszystkim, czy znaleźć to, czego potrzebujesz.
– Chcesz sałatkę? Możemy kupić sałatę i pomidory na targu i damy kobiecie, która zrobi ci zaraz sałatkę.
– Nie, dzięki. Znajdę coś innego. A tak naprawdę to bym chciała znaleźć białego wielbłąda…

***

Inne dostępne u nas publikacje książkowe Kingi Choszcz:

• Prowadził nas los. Kinga & Chopin (2004)
• Nepal – pierwsza wyprawa (2011)

Opinie o książce Moja Afryka można przeczytać na stronie Lubimyczytac.pl