Podróżnik WC – pierwsza podróżnicza książka Wojciecha Cejrowskiego

Przez kilkanaście lat Podróżnik WC dostępne były wyłącznie na aukcjach internetowych, gdzie sprzedawano je po dwieście pięćdziesiąt złotych sztuka. Za taką książkę to zdecydowanie za dużo. To lichwa!
I to mnie zaczęło boleć.
Ale jednocześnie wstydziłem się robić dodruki, bo dziś już większość tamtych historii w ogóle bym nie opowiedział!
Są krępujące.
I może to jest prawdziwa wartość tej książki – opowieści, których już nikomu nie opowiadam.
– Wojciech Cejrowski

Oto drugie wydanie zbioru opowieści o przygodach autora w USA i Meksyku. Wyprawy i eskapady późniejszego podróżnika z czasów, gdy jeszcze nie chodził boso.

Książka wyszła po raz pierwszy w roku 1997, została bestsellerem, a potem… zniknęła. Autor jej nie lubił – uważał, że jest „nieudolnym popisem debiutanta”. Po kilkunastu latach napisał tę książkę od nowa – rozbudował tekst, wymienił okładkę i zdjęcia. Tak powstało wydanie II poprawione.

Fragment książki Podróżnik WC:

***

Mario twierdził, a ja mu wierzę, że najlepszym sposobem znikania w tłumie jest przykrycie głowy i osłonięcie twarzy kapeluszem. Coś jak czapka niewidka.
Nie może to być jednak ani korkowiec, ani żaden inny importowany dziwoląg. Kapelusz musi być miejscowy i nie paradny, tylko ordynarnie powszedni. Ideałem jest coś z drugiej ręki – towar lekko ściuchany. Żadnego wydziwiania. Trzeba kupić coś tak pospolitego, żeby nikt na tym nie zatrzymał oka nawet przez sekundę.
Poza pomocą przy znikaniu w tłumie taki kapelusz stanowi dodatkową wspaniałą pamiątkę z podróży. To nie jest ciupaga-termometr ze Szczyrku ani ampułka wypełniona wodą morską z kranu, glonem i muszelką, z napisem „Hel”. To jest towar przydatny, rzecz codziennego użytku, a nie ozdobny bibelot do postawienia na telewizorze.
Taki kapelusz ma same zalety. Po pierwsze, jest czymś bardzo charakterystycznym dla odwiedzanego regionu, czymś autentycznym – kupiliśmy to, co noszą miejscowi. Po wtóre, jest wspomnieniem całej podróży, bo był wraz z nami niemym uczestnikiem wszystkich przygód. Po trzecie, kapelusza się nie pierze, więc wraz z nim przywozimy do domu odrobinę egzotycznej aury, leciutki zapach, jak zapis wszystkiego. Na jego rondzie osiadł kurz przemierzonych dróg, zapach dżungli, potraw, kościołów, pociągów, morza, targu rybnego, prochu, koni, własnego potu i – w moim przypadku zawsze najintensywniejszy – zapach DEETa.

***

A komu mało, ten znajdzie kontynuację niektórych wątków z Podróżnika WC w książce Wyspa na prerii.

Opinie o książce Podróżnik WC można przeczytać na stronie Lubimyczytac.pl

Polecana przez autora kolejność czytania książek: