Paula Gierak Kenia Hakuna Kurudi

Jak napisała sama Autorka:

książka ta jest zadedykowana wszystkim tym, których pasją jest podróżowanie, lecz wciąż brakuje im wiary w siebie.

Gdyby nie ta wiara, dwudziestodwuletnia Paula Gierak zapewne nigdy nie kupiłaby biletu do Nairobi, nie spakowała plecaka i nie wybrała się do Kenii. Zupełnie sama. Ale zrobiła to. Spełniła swoje marzenie i oto jest w Afryce, odkrywając ją po swojemu i chwilami nie wierząc, że to się dzieje naprawdę. Z zapartym tchem ogląda żyrafy, słonie i zebry z pociągu jadącego na wschód kraju, zachwyca się barwnym targiem w Mombasie, kąpie się w Oceanie Indyjskim, w mieście Kisumu rozczarowuje się Jeziorem Wiktorii, w którym… myje się samochody. Ponadto uczy się targować z kierowcami taksówek, gotuje pierogi dla goszczących ją Kenijczyków i zaczyna rozumieć, dlaczego najważniejszym posiłkiem jest ryżowa masa zwana ugali. Jest w tej podróży miejsce na poznawanie nowych ludzi i nowych zwyczajów, jest miejsce na zabawę i na refleksję, ale także na smutek, strach i tęsknotę za domem, czyli uczucia nieobce chyba każdemu podróżnikowi, nie tylko początkującemu. Bowiem jak stwierdza Autorka:

podróżowanie to nie tylko dalekie wyprawy i rozmowy z ludźmi. Podróż to także wędrówka w głąb własnego umysłu i wbrew pozorom to ona okazuje się najdalsza, najbardziej niebezpieczna i najtrudniejsza. To podróż, z której już nigdy się nie wraca.

Paula Anna Gierak (1991)

Z wykształcenia jest biochemikiem. Większość życia spędziła w Kobyłce – niewielkiej miejscowości pod Warszawą.
Po osiągnięciu pełnoletności z determinacją łączyła pracę z nauką. O Afryce marzyła bezskutecznie. Jej praca licencjacka była poświęcona afrykańskim parkom narodowym. W trakcie jej pisania pracowała w hoteli na warszawskiej Pradze, odkładała pieniądze i ostatecznie uzbierała na wyjazd do Kenii. Wyjechała tuż po obronie i podróżowała samotnie przez miesiąc. Podróż ta znacznie wpłynęła na jej życie i do Kenii wróciła jeszcze dwukrotnie przed ukończeniem studiów magisterskich (Specjalność: biochemia i biologia molekularna).
Niedawno zakończyła podróż po Afryce Wschodniej i podjęła próbę osiedlenia się w Kenii na stałe.

Kenia Hakuna Kurudi – fragment książki:

***

Jazda samochodem po Afryce, dla nas Europejczyków nie wydaje się zbyt prosta. Oczywiście nie mam na myśli tutaj dróg łączących miasta, bo te nie są zbyt skomplikowane do pokonania. Chodzi mi raczej o poruszanie się po mieście, takim jak właśnie Mombasa lub też co gorsza Nairobi. Może wszystko byłoby prostsze gdyby każdy trzymał się jakichkolwiek przepisów drogowych albo przynajmniej sygnalizacji świetlnej. Nic też bardziej mylnego. W żadnym mieście poza Nairobi nie widziałam sygnalizacji świetlnej, nie wiem czy takowa gdzieś istnieje, bo możliwe, że po prostu ją przeoczyłam. W każdym razie w stolicy wygląda to mniej więcej tak, że kiedy drogi są puste nikt nie zważa na to czy ma czerwone światło czy nie, po prostu jedzie się przed siebie i już. Natomiast w godzinach szczytu bywa różnie. Najczęściej jest tak, że jak już raz się stanie to można stać bez końca, nie ważne jakie jest światło, czerwone czy zielone. Kierowcy bardzo rzadko używają kierunkowskazów. Może wydać się to zabawne, ale najczęściej wystawiają oni po prostu rękę przez szybę pokazując w jakim kierunku jadą. Gdy podjedzie się zbyt blisko drugiego pojazdu i jest możliwość kolizji, któryś z kierowców zawsze puka pięścią w drugi samochód. Poza tym wszelkie ostrzeżenia są wykonywane za pomocą klaksonu co słychać w mieście przez cały dzień. W nocy używane są raczej światła. Gdy chce się kogoś ostrzec włącza się po prostu światła długie. Podsumowując panuje jeden wielki chaos, ale co przy tym jest najciekawsze, wszelkie wypadki i stłuczki zdarzają się niezwykle rzadko. Z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że Afrykanie to najlepsi kierowcy na świecie, a tego najlepszego z najlepszych będzie mi dane wkrótce poznać.

***

Opinie o książce Kenia Hakuna Kurudi  można przeczytać na stronie Lubimyczytac.pl